Eigenlijk onmogelijk, maar volkomen waar

7 juni 2023 - Randers, Denemarken

Mijn laatste diensten waren een ongelofelijk fijne afsluiting. Ik bleef cadeau op cadeau krijgen. Ik heb ooit de quote: ‘eigenlijk onmogelijk, maar volkomen waar.’ gehoord. Dat was op Charme. De voorbereiding was dat een ouder(figuur) een brief moest schrijven over hun reis naar het ouderschap/zwangerschap/bevalling en die brief ging het kind dan lezen op Charme. Later kregen we de opdracht om een quote te kiezen uit de brief en hier een poster van te maken. Deze quote trof ik op een poster en is me altijd bij gebleven. Ik weet niet wiens ouder zo poëtisch is, maar ik ben er dankbaar voor. Wat de verloskunde is eigenlijk onmogelijk, maar volkomen waar. Ik begrijp nog steeds niet dat er van twee cellen een heel mens kan ontstaan. En dat zo’n heel mens van meer dan 3 kilo er volledig uit kan komen. En dat als je naar dat mini-mensje kijkt het blijkbaar echt helemaal in de buik heeft gezeten van de barende (en nog vruchtwater en een placenta!). En nog mooier is dat ik keer op keer getuigen mag zijn van dit proces als verloskundige in opleiding.

De laatste diensten gebeurde er keer-op-keer (relatief) unieke dingen. En het enige wat ik daarop kan zeggen is: ‘eigenlijk onmogelijk, maar volkomen waar.’

Toen ik startte aan mijn een-na-laatste nachtdienst had ik een onderbuik gevoel dat dit mijn laatste dienst zou zijn met een bevalling, dus ik besloot er volledig van te gaan genieten. Bij de overdracht bleek dat er één vrouw aan het bevallen was en verder was het nog rustig. Ik was de enige student die dienst dus zij was aan mij besteed. Ze had 5 cm ontsluiting bij het laatste onderzoek en het was haar tweede kind, volledig laagrisico zwangerschap en vorige bevalling; kortom klinkt top.

De verloskundige en ik gingen de kamer op en daar troffen wij een vrouw in bad met lachgas die hard aan het werken was, ze zat lekker in haar eigen bubbel de weeën weg te ademen. De overdracht werd gedaan en we stelde ons voor. Ik vertel altijd dat ik een internationale student ben en daarom Engels spreek. Deze parturiënte vond dat geen probleem zei ze. Ze vertelde dat Deens en Engels ook niet haar eerste talen zijn want ze kwam oorspronkelijk uit Nederland. Toen ik dat hoorde viel mijn mond open van verbazing en heb ik in het Nederlands gereageerd dat we ook de begeleiding in het Nederlands kunnen doen. Haar mond viel ook open van verbazing. Hoe groot is nu de kans dat je elkaar zo treft. Het bleek dat mw. oorspronkelijk uit Uden kwam en vier jaar geleden voor de liefde naar Denemarken is verhuisd (en nu dus aan het bevallen van haar tweede kind). mw. en haar man kwamen van origine uit Kosovo maar zijn gevlucht op jonge leeftijd. Hij naar Denemarken en zij naar Nederland. Zij spraken samen meestal Albanees. Wat maakte dat deze beste dame 4(!!!!!) talen vloeiend sprak. Ik merkte dat zij het verwarrend vond te beslissen welke taal ze nu tegen ons moest praten, want heel helder nadenken is best lastig als je weeën hebt. Ik heb haar gerust gesteld dat ze in elke taal mag praten die ze wil en er altijd iemand is die het verstaat. Alles zal linksom of rechtsom bij de juiste persoon terecht komen. Voor een baring is het namelijk cruciaal dat je zoveel mogelijk uit je hoofd en in je lijf gaat. En dit kon ze weer heel goed oppakken.

De baring vorderde vlot, ik merkte dat ze het steeds zwaarder begon te krijgen in bad. Ik heb haar geadviseerd om even uit bad te komen om naar het toilet te gaan en dan konden we het bad weer aanvullen met warmer water. Toen ze op het toilet zat merkte ik dat de contracties veranderde van ontsluitingsweeën naar lichte persdrang. Ze ging weer even terug in bad. Toen ik naar de hartslag van de baby luisterde was deze aan de hoge kant. Ook het bloedverlies was net iets te ruim om de baring verder te zetten in het bad. Gelukkig vond mw. dit niet erg omdat ze al eerder de voorkeur had uitgesproken om ‘op het land’ te willen persen. Dus we sloten een CTG aan. De hartslag van de baby was nog steeds te hoog, maar we zagen de snelle progressie van het persen dus besloten het nog even af te wachten. De vliezen waren nog intact toen we begonnen met persen, maar omdat we deze baby er ‘snel’ uit wilde hebben, heb ik toch handmatig de vliezen gebroken. De rede dat we deze baby er ‘snel’ uit wilde hebben was niet omdat we ons zorgen maakte om de conditie van het kind, maar omdat je we wilde voorkomen dat we aanvullende onderzoeken moesten doen om de conditie van het kind te bewijzen. Als er vermoedens zijn van foetale nood dan nemen ze hier wat bloed van de hoofdhuid van de baby af. In dit bloed controleren ze de zuurtegraad om te kijken of er tekens zijn van zuurstof gebrek. Aan de hand van de uitslag wordt er dan een plan op gesteld om de juiste zorg te kunnen leveren. Don’t get me wrong, dit onderzoek is goed om uit te voeren en kan ervoor zorgen dat er onnodige dingen worden uitgevoerd of dat er onnodig lang gewacht wordt in sommige gevallen. Maar bij haar was het geen meerwaarde geweest. Het kind zou binnen enkele weeën geboren worden en het bloedverlies viel mee toen ze op het bed lag. Als het onderzoek gedaan moest worden zou de arts opgetrommeld worden + de superviserend verloskundige en waarschijnlijk ook nog een arts assistent. Oftewel een hele hoop mensen ineens. Dat kan de concentratie van de barende verstoren met als gevolg minder goed persen. Gelukkig hoefde het allemaal niet zo ver te komen want de baby werd vlot geboren en kreeg een 10 op haar apgarscore.

De placenta volgde vlot en tijdens het hechten heb ik lekker in het Nederlands kunnen babbelen met de kraamvrouw. Echt de Hollandse gezelligheid heerste in de kamer. Nadat de ouders even bij hadden kunnen komen van de hele gebeurtenis heb ik het kindje nagekeken en afscheid genomen van de ouders. De barende was ontzettend dankbaar voor mijn aanwezigheid tijdens de bevalling. Ze vond het heel fijn om een Nederlander naast haar bed te hebben en keek hierdoor extra positief op de bevalling terug. Ik vertelde dat ik het ook ontzettend fijn en bijzonder vond om deze bevalling te mogen begeleiden en dat dit mogelijk mijn laatste Deense baby was. Met een warm gevoel trok ik de deur van de verloskamer achter me dicht waar het jonge gezin wat welverdiende rust kon pakken.

Na een goede 7 uur slaap werd ik weer wakker en ging ik wat aan keuvelen in- en rondomhuis. Ik ging naar het centrum waar ik wat winkeltjes af heb gestruind en belandde uiteindelijk met een heerlijke pizza aan de waterkant. Ik genoot van de zon die op mijn huid brandde en keek op hetzelfde moment naar de maan die al hoog aan de hemel stond. De mieren die over mijn huid kropen schoot ik vriendelijk, doch effectief steeds de andere kant op. Na mijn dutje in het gras ging ik me klaar maken voor de volgende nacht.

Aangekomen in het ziekenhuis zag ik dat de baby van gisteren niet mijn laatste Deense baby zou worden. Het was namelijk DRUK. Ik was weer de enige student en kreeg dus keuze vrijheid om te besluiten wie ik op wilde volgen. Het werd een vrouw die zwanger was van haar tweede kind met een nieuwe partner. De eerste keer was ze zeer vlot bevallen en had nu 5 cm ontsluiting.

Ik ging de kamer op met mijn begeleider en maakte kennis met het koppel. Zo makkelijk als de communicatie de vorige dienst ging, zo uitdagend was het deze nacht. Mw. verstond Engels met moeite. Op zich geen ramp want de verloskundige vertaalde alle relevante informatie beide kanten op. Maar wel een extra uitdaging.

Mw. ontsloot vlot en terwijl ik de blaas leeg maakte met een katheter omdat ze niet spontaan kon plassen zag ik de puilende vliezen in de vagina verschijnen. Op haar verzoek had ik een vaginaal toucher uitgevoerd waarin werd bevestigd wat ik allang wist: volledige ontsluiting en een hoofd wat laag zit. Ik zette mijn spatbril op want die waterballon kon op elk moment knappen. Mijn begeleider en ik keken elkaar aan met een typische vroedvrouwen blik. Een blik vol bewondering en geluk. Want een kind wat in de vliezen geboren wordt is toch nog net iets specialer als een ‘normale’ geboorte. Dit noemen we ‘met de helm op’. Een bijzonder fenomeen wat niet vaak gebeurt omdat de vliezen vaak ergens tijdens de bevalling al gebroken zijn (spontaan of door de zorgverlener). De vrouw perste een paar keer krachtig waarna het kind in de vliezen werd geboren. Mijn spatbril bleef droog en het matje ving het meeste vocht op. Toen ik de baby op de buik van moeder legde haalde ik toch maar wel even de vliezen van het gezichtje af. Ademen met een plastic zakje om je hoofd is niet zo makkelijk, dus ademen door de vliezen heen zal vast ook niet gemakkelijk zijn geweest. De baby en moeder maakte het goed. Er werd gehecht en hierna nam ik afscheid van hen. Er werd namelijk ingefluisterd dat er iemand binnenkwam met weeën en gebroken vliezen waarvan het kind in stuitligging lag.

De arts had twee keer een uitwendige versie geprobeerd (door te duwen op de buik de baby willen draaien zodat die met het hoofd in het bekken komt in plaats van de stuit in de bekken), maar dit mocht niet baten. Deze baby bleef koppig met zijn hoofd omhoog liggen. Mw. koos voor een poging tot een vaginale stuitbevalling en mocht thuis afwachten tot de bevalling zou beginnen.

Om 00.15u waren haar vliezen spontaan gebroken en de weeën namen rustig toe. Toen zij aankwam op de verloskamer had zij 3 cm ontsluiting conclusie: Nog niet echt aan het bevallen, maar er was al wel iets aan het veranderen. Toen het eerste vaginaal toucher werd uitgevoerd was ik nog bezig met de afronding van de andere bevalling dus ik werd later op de hoogte gebracht van deze informatie. De eerste voorbereidingen werden getroffen zoals het plaatsten van een waakinfuus, de forceps uit de kast halen en medicatie werd op de kamer gelegd. Zaken wilde we allemaal niet gebruiken, maar voor het geval dat er stront aan de knikker was moest het direct voorhanden zijn.

In dit ziekenhuis is het de afspraak dat een parturiënte recht heeft op continue begeleiding vanaf de actieve fase van de bevalling. Er wordt gesproken van de actieve fase van de bevalling als de parturiënte 4cm of meer ontsluiting heeft. Daar zat onze barende nog niet aan. Daarbij waren de contracties nog aan de korte kant, ongeveer 30-40 seconden en nog niet heel sterk. Toen ik dit hoorde baalde ik wel een beetje. We waren al over de helft van de nacht heen en ik was bang dat ik deze vaginale stuitpartus mis zou lopen.

Even later ging ik even kijken op de kamer hoe de status was. Daar trof ik een dame aan die de weeën goed kon handelen. Ik controleerde haar bloeddruk die op het randje te hoog was, maar als je lichaam zo hard aan het werken is om er een kind uit te krijgen is dat gedoogd. Ik luisterde naar de hartslag van de baby die het nog steeds naar zijn zin had in de baarmoeder. Ik vroeg aan de barende of ik haar iets aan kon bieden van pijnstilling of andere ondersteuning en maakte een hotpack voor haar. De partner vroeg aan mij wat nu het plan was voor de komende uren en ik legde uit hoe de latente fase aan het veranderen is in de actieve fase maar dat een stuitbevalling vaak een vlotter verloop heeft. En dat we pas na enkele uren opnieuw een vaginaal toucher zouden uitvoeren als het zo bleef vorderen. De aanstaande ouders konden zich hier helemaal in vinden en vonden het een goed plan. Ik vroeg nog een laatste keer aan de barende of ik iets voor haar kon doen of dat ze nog iets kwijt wilde en zei toen: ‘Ik voel soms wat druk tijdens de wee.’ Dit zijn woorden die er voorzorgen dat een verloskundige in de startblokken komt te staan. Ik vroeg nog even door en vertelde dat ik mijn begeleider ging halen en dat we het vaginaal toucher liever nu uit willen voeren. Bij een stuitbevalling kan een parturiënte sneller last krijgen van vroegtijdige persdrang. Als er geperst wordt op een baarmoedermond die nog niet volledig ontsloten is kan deze gaan opzwellen wat het moeilijker maakt om te ontsluiten.

Ik haalde mijn begeleider en vertelde de stand van zaken en met een flink tempo liepen we terug naar de verloskamer waar mw. verbleef. Ik mocht als eerste het vaginaal toucher uitvoeren, maar had nog nooit een toucher gedaan bij een stuit. Dus toen ik bezig was begon ik te twijfelen aan mijn eigen skills. Ik voelde nog maar een klein beetje van de baarmoedermond. Mijn begeleider vertelde mij dat ik het goed had gevoeld en trok de conclusie 9cm ontsluiting. In een paar uur van 3cm naar 9cm en een stuit die steeds lager kwam. Deze baby ging nog in onze dienst geboren worden.

De artsen werden op de hoogte gebracht van de snelle vorderingen in deze verloskamer. Er werd een CTG aangesloten omdat er bij een stuitbevalling vanaf de actieve fase continue registratie wordt aanbevolen. Ik merkte dat mw. geschrokken was van de snelle progressie en een beetje overvallen werd door het nieuws. Ik drukte haar op het hart dat ze het fantastisch deed tot nu toe en ze dit laatste stukje ook onder controle heeft. Ik moedigde haar aan om gebruik te blijven maken van de ademhalingstechniek die ze steeds gebruikte tijdens de contracties. Ik moedigde haar aan om nog steeds naar haar lichaam te luisteren en te doen wat goed voelde op dat moment. Gelukkig kon zij zich snel herpakken.

Iets voor dat ze oncontroleerbare persdrang kreeg stelde ze nog aan mij de vraag of het te laat was om een paracetamol te krijgen. Ik moest hier een beetje om lachen want een paracetamol helpt niet voldoende tegen baringspijn. Ik legde aan haar uit dat ik er met liefde en plezier er een uit de kast had gepakt, maar dat het geen zin heeft tegen deze pijnen. Een ruggenprik zou ook niet meer op tijd gezet kunnen worden. Daarbij was haar pijn niet zo ondragelijk dat ze een ruggenprik wilde. Gelukkig kon ik haar wel lachgas aanbieden waar ze wat verlichting van ondervond. Ik vind het altijd bijna aandoenlijk als er gevraagd wordt om een paracetamol tijdens de baring. Het is altijd het zelfde type vrouw die dit vraagt; Dames met een torenhoge pijngrens die snel vooruitgaan en zich dat niet realiseren op dat moment.

Toen het tijd was om te gaan persen kwamen er twee gynaecologen, twee kinderartsen en de superviserende vroedvrouw ter ondersteuning de kamer op. Ieder met allemaal een eigen taak. Mijn begeleider zou het kind aanpakken dus haar handen jeukte ontzettend. Ik stond in een hoekje bij het verlosbed zodat ik niemand in de weg zou lopen maar toch goed kon zien wat er gebeurde. Het persen vorderde vlot. De billen kwamen steeds verder naar buiten en ook het geslacht van de baby kon bevestigd worden. Dit was een prachtig beeld. De verloskundige tipte de vader om een foto te maken hiervan. Ik bood aan om de telefoon over te nemen en wat foto’s te schieten van dit prachtige gebeuren. De vader was wat twijfelachtig hierover. Ik zei dat de foto’s altijd nog verwijderd konden worden, maar dat ze dit moment nooit meer terugkregen. Hij gaf me gelijk en ik nam de telefoon over. Ik keek mijn ogen uit hoe het kind steeds verder deze wereld in kwam. Ondertussen raakte mijn vinger overbelast van het maken van de foto’s.

Als de onderste punt van de schouderbladen geboren zijn moet het hoofd ook binnen vijf minuten geboren worden om schade op de lange en korte termijn zoveel mogelijk te voorkomen. Helaas kwam het hoofd niet binnen de vijf minuten. Er werden verschillende handgrepen uitgeprobeerd om het hoofd geboren te laten worden. Uiteindelijk was een houdingwissel en een episiotomie (knip) de oplossing. De baby werd geboren na 8 minuten, iets later dan ideaal was maar niet direct een ramp. De baby had wat moeite met de start te maken naar zelf ademen en werd daarom meegenomen naar de opvang tafel. Ik vertelde tegen vader dat hij zijn zoon van dichtbij mocht bewonderen. Toen mijn begeleider de baby een injectie gaf met vitamine K liet hij luidkeels van zich horen dat die prik pijn deed. Iedereen in de kamer kon opgelucht ademhalen en de baby mocht terug bij moeder op de borst. De placenta volgde vlot om iets na 07.00u. Het hechten van de knip hebben we overgelaten aan de collega’s van de vroege dienst. In dit half uurtje hebben de ouders vol op kunnen genieten van hun zoon voordat er weer van alles moest gebeuren. De vader en mijn begeleider keken terug naar de foto’s die ik had gemaakt van de uitdrijving en waren allebei onder de indruk. Vaderlief wilde de foto ook nog even aan zijn vrouw laten zien, maar die kon de confrontatie op dat moment nog niet aan. Wat mij niet meer dan normaal lijkt in deze context.

Toen de vroege dienst kwam namen wij afscheid van het kersverse gezin. Ze spraken hun dankbaarheid voor de zorgen en begeleiding die ze hadden ontvangen en de foto’s die ik gemaakt had uit. Ik sprak mijn dankbaarheid uit naar hen. Ik vertelde dat dit een prachtige afsluiter was geweest van mijn stage in Denemarken en dat ik me vereerd voelde om hier bij te mogen zijn. Moe, opgelucht, blij en vol adrenaline trokken mijn begeleider en ik de deur van de verloskamer achter ons dicht.

Ik nam afscheid van alle lieve collega’s en bedankte ze voor de fijne stageperiode. Ik liet twee rollen beschuit achter en de meegesmokkelde muisjes vanuit Nederland werden op tafel getoverd. Ik schreef een kaartje en zette deze erbij met tekst en uitleg over deze typisch Nederlandse snack. Hierna dook ik mijn bed in. Eigenlijk was ik veel te hyper van alle gebeurtenissen van de afgelopen nacht om goed te kunnen slapen. Dus na vijf uurtjes werd ik weer wakker, maar voelde ik me totaal niet fris en fruitig. De rest van de dag deed ik rustig aan en bekwam ik van alle indrukken.

Ondertussen ben ik weer thuis in Nederland en is het alsof ik nooit ben weg geweest. Ik bedenk nog even of ik nog wat meer verhalen deel op de blog om de herinnering voor altijd vast te leggen op het internet of dat ik daar geen behoefte aan heb. Dus misschien was dit het laatste, misschien ook niet. In ieder geval bedankt voor het lezen! Liefs van Lau

3 Reacties

  1. Ria:
    8 juni 2023
    Dag Laura, je schrijft "...en is het alsof ik nooit ben weg geweest", dat is zo, thuis is er niets veranderd, maar wellicht ben jij veranderd, ben je gegroeid zowel op persoonlijk als professioneel vlak! Knappe stage! Proficiat!
  2. Di Mama:
    8 juni 2023
    Mooie en heftige gebeurtenissen meegemaakt, Laura. Dat verrijkt je.
    Welkom THUIS!
    IK ben blij dat je er weer even bent.
  3. Anne-Miek:
    9 september 2023
    Wat ben ik blij dat ik ff verder ben gaan kijken dan de plaatjes,
    Wat een prachtige verhalen en geweldig geschreven,leuk om je zo te volgen!