Met je neus in de boter, bijna tegen de grond en daarna op de feiten

Gisteren had ik om 10:00u de kennismaking met mijn stageplaats. Ik werd opgewacht door een coördinerend vroedvrouw met wie ik al eerder mailcontact had gehad. Ik kreeg een rondleiding door het ziekenhuis en over de verloskamers. Ik voelde me direct welkom in het ziekenhuis. Iedereen deed hun best om Engels te spreken en het ging ze ook nog eens vlot af (ook al dachten zij zelf van niet). Na een overload aan nieuwe woorden en plekken en routes mocht ik weer terug naar huis om nog even te rusten voor dat mijn dienst zou beginnen.

Helaas kon ik in de vroege avond de slaap niet vatten, maar dat is niets wat een flinke dosis aan cafeïne niet op zou kunnen lossen. Ik ging vol goede moed (en een buik vol zenuwen) de afdeling op waar het zou gaan gebeuren. Eerst nog even mijn ziekenhuiskleding aantrekken waar ik voor de keus stond om mijn broek een maatje te klein te kiezen of 3 maten te groot. Natuurlijk maak ik dan de verkeerde keuze om voor het maatje kleiner te gaan. Wonderbaarlijk genoeg kreeg ik de broek over mijn heupen, maar ademen was totaal geen optie. Ik ben terug gewaggeld naar het hok met de kleding en heb toch maar de veel te grote broek aangetrokken. Ademen is namelijk best essentieel.

In mijn prachtig blauwe pak ben ik toen de zusterspost in gestapt waar ik kennis maakte met mijn begeleidend vroedvrouw van die nacht. Ze heette me welkom en stelde me direct op mijn gemak. Ik kreeg de keus tussen het opvolgen van een mogelijke thuisbevalling (mw. was nog niet in de actieve fase van de bevalling en wist ook nog niet zeker of ze thuis wilde blijven of toch naar het ziekenhuis wilde) of iemand die tegen de volledige ontsluiting aanzat en zeer waarschijnlijk vlot zou gaan bevallen van haar tweede kindje, een dochtertje. Ik koos voor de relatieve zekerheid; de tweede casus bijna volledige ontsluiting en een tweede kind.

Samen met de vroedvrouw ging ik de kamer op en daar troffen we de aanstaande ouders en de vroedvrouw van de late dienst. Hier werd er gebriefd; dus de overdracht van vroedvrouw A naar vroedvrouw B. In Nederland en België wordt de overdracht meestal gedaan in de zusterspost en word er dus over de patiënt gesproken ipv met de patiënt tijdens de overdracht. Een nieuwe en interessante manier van werken voor mij.

Ik had afgesproken met de vroedvrouw dat ik vooral mee zou lopen en zou ondersteunen waar ik kon, zodat ik rustig kon wennen aan de nieuwe manier van werken en de locatie. In samenspraak met de parturiënte (lees: vrouw die op het punt staat te bevallen) werd er besloten om de vliezenkunstmatig te breken. Mw. wilde graag dat het kindje snel geboren ging worden en vond dat de natuur best een handje geholpen mocht worden. Dus zo gevraagd, zo gedaan. De vroedvrouw brak de vliezen en er liep helder vruchtwater af. Kind deed het nog steeds goed en moeder ook. Ze merkte wel dat de weeën een stuk heviger werden en besloot toen te gaan staan/hangen aan een soort rollator, speciaal bedoeld voor tijdens de bevalling.

Op dit moment besloot mijn lichaam het ook nogal heftig te vinden. Ik werd wat licht in mijn hoofd en wat duizelig. Mijn gelaat trok wat weg en mijn benen voelden niet meer zo stabiel aan als eerst. Ik besloot mijzelf eventjes preventief te verwijderen uit de verloskamer om te voorkomen dat de vroedvrouw zich meer om mij moest bekommeren dan om de parturiënte. Ik ben even in de personeelskamer gaan zitten om wat bij te komen. Al snel dacht ik me beter te voelen en liep voorzichtig de kamer weer op. Maar mijn lichaam vond dat ze nog niet genoeg tijd had gehad om te herstellen en liet daarom de wereld in slow-motion aan mij voorbij gaan. Op dat moment ben ik weer stilletjes de kamer uit geslopen en weer even gaan zitten. Regelmatige liepen de andere vroedvrouwen voor bij en vroegen hoe het met me ging.

Na enkele ogenblikken gezeten te hebben en meer stabiliteit op de benen te hebben besloot ik toch weer terug de verloskamer in te gaan. Ik hoorde namelijk in de personeelskamer al dat het nu echt niet lang meer ging duren voor dat hun dochtertje geboren zou worden. Ook de tweede vroedvrouw was al aanwezig op de kamer ter ondersteuning. En enkele minuten later werd het kindje geboren, terwijl moeder stond/hing aan de rollator en vader regelmatig slokjes water aanbood en haar aanmoedigde.

Hierna zijn moeder en kind op bed gaan liggen, huid op huid. En kreeg moeder een injectie met oxytocine voor het bevorderen van het loslaten van de placenta na de geboorte en kreeg de baby een injectie met vitamine-K voor het voorkomen van bloedingen. Tijdens het zetten van de injectie in het boven beetje van de baby werd er pas opgemerkt dat het kindje geen meisje bleek te zijn maar een jongen. De hele kamer was in shock van deze ontdekking. De gezichtsuitdrukking van moeder was prijsloos, ze was volledig verbaasd en haar mond viel letterlijk open van verbazing. Ook vader wist niet wat hem overkwam, een tweede zoontje in plaats van een dochter. Het kindje was nog steeds meer dan welkom en direct geliefd, maar de ouders moesten wel even bekomen van de schrik. Moeder vertelde later dat ze aan het begin van de zwangerschap niet kon geloven dat ze een meisje kreeg omdat ze zo’n sterk voorgevoel had dat ze weer een jongen zou krijgen. Nooit had ze gedacht dat het voorgevoel terecht zou zijn, omdat op de echo het herhaaldelijk is bevestigd dat het een meisje was.

In Denemarken is het gebruikelijk dat de ouders nog enkele dagen de tijd nemen om de naam van hun pasgeboren kind te kiezen. Deze ouders hadden de naam voor hun dochter al bedacht. Ze waren het ook ontzettend snel eens over de jongensnaam. Het bleek al een naam die hoog op het lijstje stond voor de eerste zoon, maar hem toch niet was geworden. De naam die ze voor hun dochter hadden bedacht was de vrouwelijke variant van de destijds tweede keus. Dus het was direct voor beide ouders duidelijk: de tweede keus van toen, is de eerste keus van nu! Het moest zo zijn.

Nadat de placenta vlot geboren werd, de hechtingen werden gezet en moeder ook wat werd opgefrist zijn moeder en zoon naar het grote bed gelopen. Hier hebben de kersverse ouders en hun zoon kunnen genieten van het zo gehete Golden-hour. Ondertussen hebben de vroedvrouw en ik de materialen opgeruimd en de administratie in orde gebracht.

Na een ruim uur hebben de vroedvrouw en ik het eerste lichamelijk onderzoek uitgevoerd en werd het kindje helemaal goed gekeurd. Ook moeder voelde zich nog steeds goed. Hierom mochten ze met ontslag. Ongeveer 3 uur na de geboorte van hun tweede zoon zijn ze huiswaarts gegaan, waar het leven als een gezin van 4 officieel kon beginnen.

Rond een uur of drie ’s nachts zou de volgende zwangere zich melden. Het was de vraag of de bevalling begonnen was of dat het toch nog oefenweeën waren. Daarbij liep ze al flink overtijd en was haar bloeddruk aan de hoge kant. Samen met de vroedvrouw heb ik een CTG (hartfilmpje van de baby) aangesloten om te kijken hoe het met de baby en de weeën gesteld was.

Na overleg werd er ook een vaginaal toucher uitgevoerd door de vroedvrouw. Helaas was dit onveranderd ten opzichte van het laatste onderzoek, toevallig eerder die 24u. Ook waren de weeën zwak en onregelmatig. Conclusie: nog niet aan het bevallen. De baby maakte het nog goed en de bloeddruk was acceptabel dus er was ook nog geen reden om de bevalling te forceren. De aanstaande ouders zijn terug naar huis gegaan en zouden overdag toch terug komen voor de inleiding. Hopelijk hebben ze nog een beetje kunnen slapen voordat het harde werk gaat beginnen…

De rest van de nacht bleef rustig en heb ik gezellig met de vroedvrouw kunnen kletsen. Het was een bewogen start met een prachtige en memorabele geboorte. Ik ben benieuwd wat er de komende weken nog meer gaat gebeuren. Morgen loop ik mee met de sociaal werker op de afdeling, ik ben benieuwd wat haar taken zijn.

We gaan het zien, we gaan het beleven, we gaan het meemaken.