opstart problemen

Hey hallo beste mensen, het heeft even geduurd maar er is weer nieuws vanuit het buitenland. Ik vond het wel weer eens tijd voor een update en wilde deze blog al eerder schrijven maar iets met gebrek aan energie en weinig behoefte om nog meer tekst uit mijn vingers te laten rollen maakte dat deze blog even op zich liet wachten. Net als sommige baby’s tijdens bevallingen.

Woensdag 22 maart had ik een late dienst en met mijn begeleider ging ik een koppel opvolgen wat voor de eerste keer ouders werd. De bevalling ging met grote sprongen vooruit en werd dan weer afgewisseld door stagnatie. Iets wat kan en mag gebeuren tijdens een bevalling. De vordering van de ontsluiting tijdens de vroege dienst ging vlot van 4-5 cm naar 9,5cm. Dit heeft mw. natuurlijk als heel erg pittig ervaren, dus in alle hevigheid van de weeën vroeg mw. om een ruggenprik. Dit was toegezegd en alle voorbereidingen werden getroffen. De verloskundige toucheerde haar toch nog even voor de zekerheid en merkte toen de bijna volledige ontsluiting op. Daarmee verdween het plan van de ruggenprik van tafel. Even omschakelen voor de barende maar ze vond het okay, want ja als je op 9,5 cm zit duurt het vast niet heel lang meer tot de baby er is… Helaas bleef ze op de 9,5 cm steken, want toen onze dienst begon was het toucher onveranderd en was er nog geen persdrang aanwezig. Omdat het al zolang duurde kon de barende niet meer goed ontspannen tussen de weeën en heeft ze alsnog de ruggenprik gekregen. Nadat mw. de ruggenprik kreeg en deze goed in kon werken zijn we aan de slag gegaan met verschillende mobilisatietechnieken; op de yogabal, de heupenwiegen, side-lying release, half op een opstapje staan. Ik hoor je al denken: ‘waarom zou je dat doen?! en hoezo uit bed na een ruggenprik dat is toch gevaarlijk?!’ Deze beste baby lag scheef in het bekken en dat zorgt ervoor dat de ontsluitingsfase langer duurt. Met de houdingswissel probeer je de baby een zetje in de juiste richting te geven in de hoop dat de baarmoedermond volledig ontsluit. In de meeste Nederlandse en Belgische ziekenhuizen kan je inderdaad met een ruggenprik niet meer veilig je bed verlaten omdat je de controle verliest over je benen. De kans op vallen is dan erg groot en voorkomen is beter dan genezen, dus in bed blijven dan maar. In Denemarken krijg je een ruggenprik waarmee je veilig uit je bed kan komen en toch pijnvrij bent, ideaal!

Helaas was de ontspanning van de ruggenprik zo effectief dat de weeën afzwakte en niet sterk genoeg waren om deze eigenwijze baby in de juiste positie het bekken in te drukken. Dus werd er een infuus met syntocinon aangesloten. En dat deed al vlot zijn werk, volledige ontsluiting werd bereikt! Nu gaven we deze baby nog maximaal 4 uur de tijd om verder in te dalen en daarna zou het persen starten. De baby zakte gelukkig steeds dieper en de barende kreeg persdrang. Eerst heeft ze staand geperst, daarna op handen en knieën en daarna in zijligging. Ik had van tevoren al met mijn begeleider besproken dat zij het kindje aan zou pakken. Dit omdat alle verloskundigen daar 3 bevallingen onder supervisie van de superviserende verloskundige moeten doen om aan te tonen dat ze de ‘skonsome verlossing’ onder de knie hebben. Dat is een methode om het perineum zo veel mogelijk te sparen tijdens de geboorte van het kind. Het is net een iets andere handgreep dan je op school aangeleerd krijgt, dus vandaar dat er supervisie nodig was om het bezit van deze skill te tonen. Na ongeveer anderhalf uur persen werd er een meisje geboren. Helaas had deze jonge dame nog niet zoveel zin om zichzelf van zuurstof te gaan voor zien. Dus hebben de verloskundige en superviserende verloskundige haar een handje moeten helpen op de reanimatietafel. De jonge dame kreeg inflatiebeademingen (ongeveer 3 lange tellen lucht in de baby blazen) om de longen vrij te maken van het vocht. Nadat dit succesvol was gelukt had deze baby alsnog niet veel zin om zelf te ademen en had ze nood aan ventilatiebeademingen (korte beademingen van ongeveer één a twee seconde). Gelukkig was de kinderarts snel er plaatse die het over kon nemen van de verloskundigen. Ik heb ondertussen wat uitleg gegeven aan de kersverse ouders over wat er nu gedaan werd en waarom en wat foto’s gemaakt van het gebeuren. De foto’s kunnen helpen bij de verwerking van deze heftige gebeurtenis. Ondertussen moest er ook nog een placenta geboren worden die vlot volgde. Helaas was dit het punt waarop wij dit jonge gezin over moesten dragen aan de nachtdienst. De kinderarts vond het nodig dat de baby mee ging naar de neonatologie om CPAP te krijgen dus het jonge gezin zou door de collega’s van de nacht overgebracht worden naar de andere afdeling. Toevallig kwam ik afgelopen week het gezin tegen in de wandelgangen van het ziekenhuis en mochten ze met ontslag. De baby had nog af en toe wat moeite met drinken, maar het was niet dermate ernstig dat ze nog langer in het ziekenhuis hoefde te blijven.

Vrijdag 24 maart had ik een rustige nachtdienst. Ik heb twee zwangere opgevolgd die twijfelde of de bevalling nu al echt begonnen was of dat het toch voorwerk bleek te zijn. Helaas bleek het twee keer voorwerk te zijn en heb ik geen bevalling gehad.

Zaterdag had ik weer een nacht dienst, deze keer een twaalfuursnachtdienst. Toen ik in de zusterspost keek naar de bezetting van de bedden zag ik twee namen die ik herkende. Een dame van de nacht daarvoor was bevallen in de middag van haar tweede kindje dus die bevalling had in een net tempo doorgezet. De andere dame van de nacht daarvoor was nog hard aan het werk. Deze bevalling ging traag, ze zat eigenlijk de hele vroege dienst op 4 cm ontsluiting. De vliezen waren gebroken op haar verzoek, maar dat heeft helaas niet het extra zetje gegeven om de bevalling te laten vorderen. Mw. raakte uitgeput en wilde een ruggenprik. De barende wenst, de verloskundige draait dus de ruggenprik heeft ze gekregen. Helaas werkte die onvoldoende dus was er ook nog lachgas nodig om de weeën te kunnen verdragen. Een bekende bijwerking van een ruggenprik is dat er koorts ontwikkeld werd, natuurlijk kreeg deze beste barende koorts. Daarbij was haar urineproductie onder het minimale en haar bloeddruk op het randje van nog acceptabel en te hoog. Toen wij het overnamen van de vroege twaalfuursdienst moest er opnieuw een vaginaal toucher uitgevoerd worden om te kijken of de weeënopwekkers effect hadden. En gelukkig was de ontsluiting wat gevorderd naar 6-7 cm! We besloten om de situatie nog even aan te kijken en de anesthesist te bellen om de ruggenprik wat te verbeteren. Toen de ruggenprik beter werkte kon mw. stoppen met het gebruiken van lachgas en had ze weinig last meer van de weeën.

Helaas bleef de urineproductie van mw. uit en bleef de temperatuur te hoog. Daarbij was de baby wel klaar met de hele tijd de weeën te moeten verdragen, dus liet ze haar hartslag herhaaldelijk zakken tijdens de wee. Die dipjes duurde ons net iets te lang en gingen ze net iets te diep. Het was tijd om de baby wat rust te geven en de weeënopwekkers stop te zetten. We besloten contact op te nemen met de gynaecoloog om mee te denken in het beleid. Er moest bloed geprikt worden bij moeder om een pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) en een infectie uit te sluiten. Ook moest er bij de baby bloed afgenomen worden als ze nog een keer zou dippen met de hartslag om te kijken of er geen zuurstof gebrek ontstond. De baby leek dit te begrijpen en heeft zich keurig gedragen en haar hartslag niet meer laten dalen. Daarin tegen gooide ze hem juist steeds verder omhoog door de koorts die moeder had.  We besloten om nog een keer een vaginaal onderzoek uit te voeren om te kijken hoe groot de kansen voor een vaginale bevalling waren, maar door het stop zetten van de weeënopwekkers was de ontsluiting hetzelfde gebleven (heel normaal, maar je moet soms gewoon even wat wonderen uitsluiten). Het bloedonderzoek van de moeder werd bekend en daar kwam zowel een bevestigde infectie en pre-eclampsie uit. Jammer maar helaas moest dit een keizersnede worden. De baby en moeder waren niet in acute nood dat er over de gang gerend moest worden. Maar nog uren afwachten tot de ontsluiting ver genoeg zou vorderen plus lang persen (want dat is nu eenmaal het lot bij een eerste kind) was niet verantwoord. De verloskundige had voordat er bloed afgenomen zou worden al besproken wat de procedure van een keizersnede zou zijn, dus het kwam niet als donderslag bij heldere hemel voor deze ouders.

Nadat de beslissing definitief was heeft de gynaecoloog nog de tijd genomen om met de aanstaande ouders te praten waarom deze beslissing gemaakt is en wat nu verder te verwachten. Vader kreeg een prachtig blauw OK pak aan en moeder mocht zich ook omkleden in een OK-jasje. Helaas moest de aanstaande oma (die de hele tijd ook bij de bevalling was) in spanning achterblijven op de verloskamer. Op de OK werd de epidurale veranderd naar een spinale (een andere diepte in je ruggenmerg met een zwaarder verdovend effect), trok de gynaecoloog haar steriele pak aan en ook de verloskundige trok een steriele jas aan. Niet omdat de verloskundige mee aan de operatietafel zou staan, maar omdat de baby aangepakt moest worden van de gynaecoloog. En als iemand die onsteriel is de gynaecoloog aanraakt is zij natuurlijk ook niet meer steriel. Dus vandaar ook een verloskundige in een blauw schort.

Toen ze begonnen met snijden en aankwamen bij de baarmoeder merkte ze een kleur op in het vruchtwater die ze liever niet zien; Groen. Daarbij kwam er een sterkte geur van af, dat is ook niet de bedoeling. Dus de gynaecoloog trok de conclusie: chorionamnionitis (infectie in de vruchtzak) en dan wil je de kinderarts ook op de OK hebben. De infectie ‘springt’ namelijk snel over op de baby en dat kan dan resulteren in een slechte start. En ja hoor, ook deze baby had wat op start problemen. Na de Inflatiebeademingen en 2 minuten ventilatie beademingen besloot de jonge dame hard door te huilen. Bij iedereen een verademing. Vader heeft de hele opvang van de baby zien gebeuren, maar moest dus helaas wel van de zijde van zijn vrouw afwijken. Omdat er sprake was van een chorionamnionitis moest de baby antibiotica krijgen en dus ook mee naar de neonatologie. Ik ben samen met de vader achter de baby aangegaan, terwijl de moeder en de verloskundige samen op de OK bleven. Toen het infuus was geplaats bij de baby mochten ze eindelijk huid-op-huidcontact hebben. Vader en baby hebben samen kunnen knuffelen. Hiervan heb ik een foto gemaakt en toen we moeder opgingen halen van de recovery hebben we de foto laten zien. Het was de eerste keer dat ze haar kindje echt kon zien en ze was meteen zo trots als een pauw! Moeder en oma zijn zo snel mogelijk naar de neonatologie gebracht om daar hun (klein)kind in het echt te kunnen bewonderen.

Afgelopen week lag er in de personeelskamer een zelfgemaakte kaart van het desbetreffende gezin. Het was een foto van hun drieën samen. Aan de binnenkant werd iedereen bedankt voor hun geduld en goede zorgen. Ik vond het fijn te zien dat het goed met hen ging en dat ze naar huis mochten.

Na deze twee casussen met opstart problemen was ik eerlijk gezegd wel toe aan een iets natuurlijker beloop van een bevalling. Begrijp me niet verkeerd, deze twee bovenstaande gebeurtenissen zijn super leerzaam en de ouders waren ontzettend lief en dankbaar. Maar ik wilde graag weer een niet al te gecompliceerde bevalling mee maken (en zelf kunnen doen, want ik moet toch ooit mijn 40 bevallingen halen wil ik een diploma krijgen) zodat ik mijn vertrouwen in de natuur niet volledig zou verliezen.