Vliezen kan je breken, water niet

De vorige blog eindigt zonder een hele mooie afsluiting en deze blog begint met een matige opening. Eigenlijk dacht ik wel even alles onder een blogpost weg te kunnen zetten, maar het blijkt dat ik toch iets langer van stof ben dan gedacht. Heel verassend * kuch * Ik heb er maar twee verschillende blogs van gemaakt want ik vond een blog van bijna 4000 woorden toch wel heel lang worden…

Afgelopen maandag had ik een dienst van 9.00u tot 21.00u. Dit had ik nog niet eerder gehad. Toen ik aankwam op stage bleek dat ik aan het begin van de dag mee ambulante controles zou doen bij een specifieke doelgroep; zwangeren die ingeleid moeten/mogen/willen worden om wat voor reden dan ook. Er stonden er ongeveer 4 gepland voor die ochtend.

Het was onze taak om een CTG aan te sluiten, de bloeddruk te controleren en een vaginaal onderzoek uit te voeren. Aan de hand van die drie punten werd er een methode van inleiden gekozen. Sommige dames zijn naar huis gestuurd met een datum voor een keizersnede, de andere met tabletten om de baarmoederhals zachter en korter te maken en de andere is naar de verloskamers gestuurd om haar vliezen te laten breken.

Als de vliezen (er wordt vaak gezegd dat het water gebroken is, maar dat is geen correct Nederlands want het (vrucht)water ansich kan niet gebroken worden, de vliezen waarin de baby en het vruchtwater zit kunnen breken/scheuren. Water kan je alleen breken als je er eerst ijs van maakt. Einde Nederlands les) gebroken worden krijgt het lichaam van de zwangere ongeveer 4 uur om zelf weeën te maken. In de tussentijd mag de zwangere ervoor kiezen om het ziekenhuis te verlaten, door de gangen van het ziekenhuis te dwalen of op de kamer te blijven. Als de weeën starten is de zwangere te allen tijde welkom op de verloskamers. Als het lichaam na 4 uur nog niet zelf is gestart met weeën maken wordt er een infuus met weeënopwekkers aangeraden. De dame bij wie we rond 11.30u de vliezen hadden gebroken besloot het ziekenhuis te verlaten en ze zouden wel terug komen als er iets gebeurde.

Nadat het ochtendprogramma was afgerond door mij en de verloskundige en wij onze lunch hadden gegeten bespraken we alvast onze plannen voor de rest van de dienst. Ik sprak uit dat ik het liefst het koppel van de inleiding op zou willen volgen omdat het een laagrisico bevalling was. Ik was wel toe aan iets ‘normaals’ na de afgelopen diensten. Daarbij spraken deze mensen goed Engels wat de communicatie een stuk makkelijker maakt. De verloskundige was hier mee akkoord en we besloten af te wachten tot de dienst wissel van de vroege naar late om weer opnieuw bij hen binnen te gaan. Want ongeveer twee uur na het breken van de vliezen waren de weeën vanzelf gestart. De verloskundige van de vroege dienst toucheerde haar om 14.30 op 4 cm. Mw. had het ondertussen erg zwaar met het opvangen van de weeën. Ze wilde graag het bad proberen ter verlichting en mocht dat niet onvoldoende zijn dan toch een ruggenprik.

Om 15.15u was de dienstwissel en hadden de verloskundige en ik net aangegeven dat we graag de inleiding verder op wilde volgen. Toen de rest van de kamers nog besproken moesten worden ging het belletje van de desbetreffende kamer om 15.20u. De verloskundige en ik gingen eens een kijken nemen waarom er gebeld werd. We troffen hier een grommende/kreunende vrouw aan die leunde op het bed. Wij wisten direct hoe laat het was. De vrouw durfde niet goed te persen omdat ze nog geen uur geleden pas op 4 cm ontsluiting zat. De verloskundige heeft haar snel getoucheerd en duidelijk gemaakt dat ze volledige ontsluiting had en mee mocht persen. We hebben mw. weer van het bed af geholpen en haar weer in de positie gezet waarin we haar ook aantroffen. Met behulp van de zwaartekracht werd er om 15.40 een huilend meisje geboren.

Vaak zie je dat het hoofd van de baby aan het begin van de wee geboren wordt en de rest van de wee gebruikt kan worden om de schouders + de rest van het lijf geboren te laten worden. Maar nu werd het hoofdje aan het einde van de wee geboren. In de pauze tussen de weeën door zag ik het gezichtje van de baby flink grimassen en ik dacht alleen maar: ‘had ik nu maar een camera!’ dit waren prachtige foto’s geweest. Bij de volgende wee volgde de schouders en het lijfje van de baby vlot. Ook de placenta kwam snel ter wereld.

Er was een klein scheurtje die een paar hechtingen kon gebruiken. Ik had aan de verloskundige verteld dat ik graag ook zou willen hechten. Dus nadat zij het moeilijkste gedeelte had gehecht ben ik met trillende handjes steriele handschoenen aan gaan trekken en heb ik plaats genomen op het krukje. Ineens was ik alle informatie van de hechtlessen (van zowel de opleiding tot doktersassistente en twee keer tijdens deze opleiding) vergeten. Gelukkig heeft de verloskundige me steeds precies gezegd waar de steek gezet moest worden en waar de naald er weer uit moest komen. Ze telde met me mee hoeveel knopen ik al had gezet en of ik naar beneden of boven moest strikken. Voor een eerste keer ging het zeker niet onaardig.

Afgelopen woensdag had ik weer een dienst van 09.00u tot 21.00u en ik keek er naar uit. Het was mij goed bevallen namelijk de vorige keer, rustig beginnen met wat standaard controles en dan afsluiten met een prachtige bevalling. Ik hoopte dus van harte dat het nog een keer zo zou lopen, maar niets is zo onvoorspelbaar als de verloskunde dus alleen de tijd zou het leren.

Ook deze dag wilde we iemand naar de verloskamers sturen voor het breken van de vliezen, maar het was op dat moment te druk. We hebben de aanstaande ouders geadviseerd om de tijd dicht bij het ziekenhuis te overbruggen want in de vroege middag mochten ze terug komen om de vliezen te laten breken. Ik had tegen mijn begeleidend verloskundige uitgesproken dat ik het leuk zou vinden om hun verder op te volgen, omdat ik de vorige dienst zo’n goede ervaring had met een vergelijkbare casus. En ook deze mensen spraken goed Engels. De verloskundige was het er helemaal mee eens, dus in de middag hebben wij de vliezen gebroken. Na het breken van de vliezen is het koppel ongeveer twee uur weg geweest en daarna werd er gebeld dat ze weer terug zouden komen.

Bij aankomst zag ik een vrouw die weeën had die ze even weg moest zuchten maar tussendoor nog goed kon communiceren. De weeën waren wisselend qua lengte en wat onregelmatig, maar wel sterk. De baby maakte het goed. Dus de verloskundige en ik zijn snel ons avondeten gaan eten voordat we ‘vast’ zouden zitten op de kamer.

Toen we terug kwamen waren de weeën nog sterker geworden, nog steeds wat wisselend qua duur. De verloskundige heeft een vaginaal toucher uitgevoerd en mw. had toen 5 cm ontsluiting, de bevalling was echt begonnen!

Mw. kreeg een warmte pack tegen haar onderbuik aan i.v.m. de scherpe pijn die ze daar voelde. We hebben haar op de bal geholpen zodat de zwaartekracht mee kon helpen. Eenmaal op de bal kwam mw. in een weeënstorm terecht. Haar partner werd afgesnauwd en haar mogelijkheid om Engels te spreken verdween als sneeuw voor de zon, dit zijn signalen dat de bevalling doorzet en de barende in haar eigen bevalbubbel raakt. Het enige wat ze nog wilde was iets wat haar door deze intense weeën kon helpen. Bij de vorige bevalling vond ze het gebruik van lachgas onprettig en was een ruggenprik een Godsgeschenk. Dus toen de ruggenprik aangeboden werd zei ze volmondig ja! Samen met de verloskundige gingen we de voorbereidingen treffen. Er werd een infuus geprikt en de medicatie werd bereid. Toen ik mw. op het bed had geholpen voor het meten van de temperatuur en bloeddruk (gebeurt hier nog lekker ouderwets, maar betrouwbaar rectaal) perste ze voor het eerst. Die ruggenprik gingen we niet meer halen.

De verloskundige wilde nog even snel dubbel checken met een vaginaal toucher of er inderdaad sprake was van volledige ontsluiting. Hiervoor moest mw. op haar rug draaien en toen ze eenmaal zo lag wilde ze niet meer verplaatsen. Na een korte uitdrijvingsfase is er een gezond jongetje geboren in mijn handen. Na de geboorte van het hoofd volgde de rest van het lijfje verrassend snel voor een geboorte van het tweede kind.

Nadat de placenta geboren werd en er was gehecht zijn de ouders tevreden in aan de andere kant van de verloskamer gaan liggen in het tweepersoonsbed. De ouders waren over de wolken met hun tweede kindje en ontzettend dankbaar voor de zorgen die ze hadden ontvangen van de verloskundige en mij. Ze hadden verwacht veel verschillende gezichten te gaan zien, maar waren aangenaam verrast dat het allemaal zo vlot ging en dus ook geen dienstwissels tijdens de bevalling hoefde mee te maken. Moe maar voldaan ben ik huiswaarts gegaan.

Zoals je kan lezen is de verloskunde nogal enerverend en dat maakt het juist zo leuk (vind ik dan, vandaar ook de studiekeuze). Buiten de stagedagen om ben ik een dagje naar Århus en Aalborg geweest. Ondanks dat het geen hele grote steden zijn heb ik volgens mij nog lang niet alles gezien dus ik zal er zeker nog enkele malen terug gaan. In Randers heb ik al twee keer een taartje gegeten bij Café Fru Flora. Mocht je ooit in Randers zijn kan ik je deze plek echt van harte aanbevelen. Écht écht hele lekkere huisgemaakte taart. Geserveerd in een prachtige kitsch woonkamer/café ruimte met een hele vriendelijke eigenaresse.

Binnenkort zal ik me ook eens aan de musea in Randers gaan wagen in de hoop dat ik nog iets anders leer dan alleen verloskundige zaken. Ook hoop ik een leuk terrasje in de zon te kunnen ontdekken waar ik een beetje vitamine-d kan op doen, want eindelijk begint hier de zon te schijnen. Fijne paasdagen gewenst beste mensen!