Oh boy!

Mijn eerste stageweek zit er op. Na de eerste enerverende nacht heb ik gelukkig wat bij kunnen slapen. Op de woensdag heb ik de hele dag meegelopen met de sociaal- en gezondheidassistent op de afdeling. In mijn vorige blog noemde ik haar de sociaalwerker, maar daar kom ik dus nu even op terug want dat bleek een onterechte titel.

De sociaal- en gezondheidassistent is de stille kracht van de afdeling. Zij zorgt ervoor dat alle kamers klaar zijn voor de volgende bevalling door deze leeg te halen na de bevalling en nadat team schoonmaak is geweest weer tot de nok toe aan te vullen. Ze controleert ook de mega belangrijke reanimatietafel voor baby’s die een slechte start hebben. Op de gang zorgt ze ervoor dat het Slob opgeruimd blijft, de linnenkamer weer bevoorraad wordt en de koffers voor de thuisbevallingen weer klaar zijn voor gebruik. Kortom ze haalt haar stappen wel op een dag werken.

Het leukste aan haar baan is dat ze naast deze praktische zaken ook mag komen assisteren tijdens de bevalling. Vlak voor het kind echt geboren word, dus ongeveer als het hoofd ‘staat’ (dus niet meer terug de vagina in verdwijnt als er geen wee meer is) word zij er bij geroepen. Ze helpt dan met het afdrogen van de baby. Zet de vitamine-K injectie (tegen bloedingen bij de baby) en/of de Syntocinon (injectie tegen bloedingen bij de barende). Helpt met het wegen van het bloedverlies en het relatief schoon houden van de kamer. Kortom een zeer gewenst extra paar handen op de kamer.

Bij de overdracht naar de kraamafdeling vanuit de verloskamers mag zij ook nog een keer de bloeddruk meten en de kersverse ouders begeleiden naar hun nieuwe kamer. Het eerste uur na een sectio (keizersnede) moet er iemand bij de patiënt op de kamer blijven om een oogje in het zijl te houden. Dit is soms de verloskundige maar ook soms de sociaal- en gezondheidsassistent. Zij zal dan ongeveer elk kwartier de bloeddruk meten, kijken na een eventuele nabloeding vanuit de wond of abnormaal vaginaal bloedverlies. Indien er complicaties optreden zal zij natuurlijk de verloskundige inschakelen om het beleid te bepalen. In dat uur wordt er ook geholpen met de opstart van de borstvoeding en een gezellig babbeltje gemaakt. Ook mag de sociaal- en gezondheidsassistent de verantwoordelijkheid dragen voor de kraamafdeling met de gezonde baby’s en moeders. Kortom een erg afwisselende functie die essentieel is voor het reilen en zijlen van de afdeling.

De donderdag en vrijdag was ik vrij van stage. Ik ben op donderdag in de openbare bibliotheek van Randers gaan zitten werken aan mijn Bachelorproef en ben daar de hele dag zoet mee geweest. Op vrijdag moest er nog meer aan de Bachelorproef gewerkt worden dus besloot ik naar de andere bibliotheek van Randers te gaan. Ze waren allebei even ver lopen, zo’n twintig minuutjes dus dat is te doen. Eenmaal aangekomen bij de bieb kwam ik er achter dat je daar alleen naar binnen kon met een pasje (die ik natuurlijk niet heb) en dat je daar echt alleen boeken kan lenen, maar niet kan werken. Dus ik ben stiekem achter iemand aan geglipt om toch even de bieb te bekijken, maar ook weer snel omgedraaid. Ik besloot om maar ‘thuis’ te gaan werken aan mijn bachelorproef. De wandeling heeft me een frisse neus gebracht en heerlijk vers brood van de plaatselijke bakker.

Op zaterdag had ik een late dienst. Ik mocht samen met mijn begeleider een bevalling opgaan volgen. Mw. was zwanger van haar tweede kindje en de eerste was zeer vlot geboren en tot nu toe was het verloop van deze bevalling ook voorspoedig. Ongeveer een uur voor de dienst wissel gaf het vaginale toucher 6,5cm aan, maar de weeën waren sterk en regelmatig dus het vorderde vlot. Kort na de overdracht kreeg mw. reflectoire persdrang (de oncontroleerbare drang om mee te persen tijdens een wee). Na ongeveer twintig minuutjes persen met een vleugje lachgas voor mw. werd er een Deens jongetje geboren in mijn handen (dit keer wel voorspeld dat het een jongen zou zijn, gelukkig). Moeder, kind en vader maakte het goed en zijn enkele uren later naar huis vertrokken.

Mijn begeleidende vroedvrouw kreeg de taak om een andere zwangere op te volgen die liever geen studente aan het bed wilde, wat volledig te begrijpen is. Daarom nam een andere vroedvrouw mij onder haar hoede. Zij ging assisteren tijdens de uitdrijvingsfase van een eerste kindje. De hartslag van de baby daalde steeds na de weeën, dat is iets wat we liever niet zien. Ook duurde de uitdrijvingsfase lang en raakte moeder steeds meer uitgeput door het harde werk. Er werd besloten om de gynaecologen er bij te halen zodat zij konden helpen met een vacuüm om het kind er sneller uit te krijgen. Ondertussen is er wat bloed afgenomen bij de baby via het hoofdje om te kijken of er sprake was van verzuring (dat wijst op zuurstofgebrek bij de baby en dan moet het kind snel geboren worden). Het bloedonderzoek was goed bij de baby en er was minder haast om de baby snel geboren te laten worden. Gelukkig maar want de vacuüm schoot los van het hoofdje van de baby. Hierna werd er besloten om mw. zelf te laten persen. Wel kreeg zij een lokale verdoving in de pudenduszenuw (google it if you want) gezien de mogelijke kunstverlossing en omdat er een episiotomie (DE knip) gezet moest worden. Ik heb nog nooit zo’n grote naald gezien. Ik ben heel blij voor mw. dat ze de naald niet heeft gezien, want dit zou je niet in de buurt van je vagina willen hebben. Toen de vroedvrouw die de verdoving wilde zetten even de spuit aan mij gaf zodat ze haar handen vrij had, heb ik de spuit maar even uit het zicht van vader gehouden, om te voorkomen dat hij hier al te erg van zou schrikken en tegen de grond zou gaan. Nadat de knip werd gezet en nog een keer flink werd geperst door mw. kwam er een huilend jongetje ter wereld!

Om heel eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat het kind een goede start zou hebben. Ik had me mentaal voorbereid op diverse complicaties die op konden treden, een kind wat niet zelfstandig ademt of een schouder die vast komt te zitten in het bekken, maar het ging voor mij verbazing wekkend goed. Ik was zo verbaasd omdat er veel personeel op de kamer aanwezig was 3 vroedvrouwen + 2 gynaecologen. Ook was alle communicatie in het Deens (duh!) en ik geen up-to-date informatie kreeg over de evolutie/beleid van deze bevalling. Hierdoor was ik nog in de veronderstelling dat het kind in nood verkeerde, daarbij stond ik op een plek in de kamer waar ik geen zicht had op de monitor van het kind. De ‘angst’ dat er een schouderdystocie op zou treden kwam door een paar risicofactoren die ik had gesignaleerd: bijna 42 weken zwanger, relatief groot kind geschat 4400 gram en daarbij een lange uitdrijvingsfase. Deze angst werd gelukkig geen werkelijkheid.

Nadat hun eerste zoon werd geboren volgde de placenta vlotjes. Ik vroeg aan de ouders of ze de placenta wilde zien. Moeder zei eerst uit reflex nee, maar kwam daar snel twijfelend op terug. Vader bleef stellig bij zijn nee en ging even op een andere plek van de kamer staan uit zelf bescherming. Vol bewondering heeft moeder naar haar placenta gekeken en ik zag de trots in haar ogen toen ze er achter kwam dat ze naast een baby een heel nieuw orgaan heeft laten groeien (en terecht dat ze trots was!).

Na het hechten van de knip kon het jonge gezin eindelijk van elkaar gaan genieten. De eerste controles van het kind hebben we overgelaten aan de collega’s van de nachtdienst. Ik ben snel mijn bed ingedoken na mijn dienst want de volgende dag ging mijn wekker alweer vroeg.

Op zondag had ik een vroege twaalf-uursdienst. De dienst begon met de overdracht van een koppel in verwachting van hun tweede zoontje. Bij de eerste duurde de uitdrijvingsfase lang om dat de baby als een sterrenkijker werd geboren (met het gezichtje naar de buik van moeder in plaats van naar de billen van moeder). Mw. hoopte natuurlijk dat het deze keer vlotter zou gaan en wilde ook liever niet op haar rug bevallen. U wenst, wij draaien. Uiteindelijk is mw. zeer vlot in zijligging bevallen van haar tweede zoontje. Mw. gaf aan liever niet direct een injectie met Syntocinon te willen, alleen als het echt nodig was. Dus besloten de vroedvrouw en ik nog even te wachten met het geven van de injectie. Als natuurlijke methode hebben we gebruik gemaakt van acupressuurpunten op de teen om het loskomen van de placenta te bevorderen (deze zitten op de kleine teen). Omdat het toch net iets te lang duurde voordat de placenta loskwam hebben we in overleg met mw. de injectie met Syntocinon toch gegeven en al snel kwam de placenta los. Helaas had achter de placenta zich een flinke hoop bloed opgestapeld. Dus toen er aan de baarmoeder werd gevoeld of deze goed hard was kwam er een golf aan bloed mee. Hier op hebben we hulp van collega’s ingeschakeld om de bloeding op te vangen. De bloeddruk werd gecontroleerd, de matjes werden gewogen en er werd een infuus geprikt waardoor medicatie gegeven kon worden. Gelukkig was het geen stromend bloedverlies maar een eenmalige golf, dus de situatie was snel onder controle. Het hechten was slechts een steekje dus het gezin kon snel van elkaar gaan genieten.

Ondanks de bloeding kon het gezin alsnog de dezelfde dag naar huis vertrekken. Moeder voelde zich goed, de bloeddruk was goed, het bloedverlies bleef onder controle en de totale hoeveelheid bloedverlies heeft maar net het randje overschreden (600 ml in plaats van de max van 500 ml).

Na het begeleiden van de bevalling hebben de vroedvrouw en ik nog twee ambulante controles gehad (mensen die niet opgenomen hoefde te worden). Een zwangere had een onverklaarbaar zwaar gevoel in haar vagina en maakte zich daar zorgen om. Klinisch konden we geen gekke dingen vinden en ook de dokter maakte zich geen zorgen over de situatie van moeder en kind dus zij konden met een opgelucht hart weer naar huis. De andere zwangere was in verwachting van een tweeling die ze al enkele dagen niet goed voelde bewegen. Een tweeling is altijd een stukje lastiger om aan te sluiten aan een CTG, omdat je zeker wil weten dat je twee verschillende baby’s registreert. Daarbij was mw. nog maar 26 weken zwanger. Hoe vroeger in de zwangerschap, hoe moeilijker het aansluiten van een CTG is. Dus het was een goede oefening (lees: toch maar even de echo er opgezet om te kijken hoe de baby’s precies liggen), maar het is gelukt (en ik had goed ingeschat hoe de baby’s lagen alvorens de echo er op ging). Er zaten twee blije baby’s in de buik, dus ook deze zwangere kon opgelucht weer naar huis gaan.  

Naast de ambulante controles volgde we ook iemand op aan het begin van haar bevalling. Mw. was zwanger van haar tweede kind. Haar eerste kind is geboren doormiddel van een sectio, omdat ze er pas tijdens de bevalling achter kwamen dat het geen hoofdligging was maar een stuitligging. Mw. had haar eerste bevalling als traumatisch ervaren en wilde daarom graag nu vaginaal bevallen van haar tweede kind. Ze had pijnlijke weeën, nog wel onregelmatig. De afspraak in dit ziekenhuis is als iemand pijnlijke weeën heeft en een sectiolitteken blijft de monitor aan tot het kind is geboren en gaan ze niet meer naar huis. Dus mw. bleef op de afdeling. Helaas wilde de weeën niet echt doorzetten en de ontsluiting bleef steken op 1 cm. Mw. zat er emotioneel flink doorheen na deze mededeling en had geen puf meer om de weeën op te vangen, wat volledig te begrijpen was. Hierom is besloten om haar een Epidurale (ruggenprik) te geven en dan de bevalling toch eigenlijk als het ware in te leiden. Mw. en partner vonden dit een prima plan, dus samen met de vroedvrouw hebben we de voorbereidingen getroffen voor de epidurale. Ondertussen kreeg mw. lachgas om beter met de weeën om te kunnen gaan, dit heeft haar flink geholpen en kreeg echt de slappe lach. Ineens was het een stuk gezelliger in de verloskamer. Nadat de epidurale werd geplaats namen de weeën toe in frequentie en had mw. 2 cm ontsluiting! Om deze stijgende lijn vast te kunnen houden zijn de vliezen gebroken. Na het breken van de vliezen hebben we mw. overgedragen aan de volgende shift en konden we moe (echt moe!), maar voldaan huiswaarts. Ik was heel benieuwd hoe deze bevalling verder verlopen was en gelukkig is mw. na middernacht vaginaal bevallen van haar tweede kindje!

Mijn eerste stageweek zat er toen op. Vier bevallingen gezien en alleen maar jongens geboren zien worden! Heel toevallig en leuk. Twee jongens hadden al direct na de geboorte een naam, de andere twee nog niet. De ouders hebben zes maanden de tijd na de geboorte om te beslissen hoe ze hun kleine spruit zullen noemen.