Een teken van leven en nieuw leven

De laatste blog is bijna een maand geleden, maar ik zeg altijd beter laat dan nooit. En als je me kent is laat zijn redelijk gebruikelijk is voor mij, whoops. Alhoewel ik op stage toch altijd keurig op tijd ben hoor.

In de afgelopen weken heb ik veel rustige diensten gehad. Ik mocht één dienst meelopen op de kraamafdeling met de gezonde kraamvrouwen en gezonde baby’s en mocht een vrouw opvolgen die ter observatie op de gecompliceerde kraamafdeling lag i.v.m. vroegtijdig gebroken vliezen. Als je dit zo hoort denk je: ‘lekker afwisselend, dan blijf je bezig, leuk!’

De gezonde moeders en hun baby’s wilde allemaal naar huis vandaag. Het ontslag was voor 85% voorbereid door de verloskundige van de vroege. Dus na het korte ontslag gesprek en de laatste administratieve zaken konden zij ook naar huis.

De dame met vroegtijdig gebroken vliezen moest enkel haar temperatuur meten om 20.00u ’s avonds en dan haar tabletje antibiotica innemen. Daarbij kreeg zij 1x per dag een CTG, die al door de vroege dienst was uitgevoerd. De vroege dienst had ook alvast de antibiotica tabletten op de kamer neer gelegd. Kortom het enige wat ik voor mw. heb kunnen betekenen tijdens mijn dienst was vragen hoe hoog de temperatuur was die ze om 20.00u zelf had gemeten en die was (uiteraard) binnen de normaalwaarden. Er was geen reden om meer interventies uit te voeren. En toen had ik dus niets meer te doen de rest van de dienst.

Een rustige dienst is ook een keertje fijn, maar je weet in de verloskunde gewoon dat het echt stilte voor de storm is. Later die week had ik twee diensten waarin ik oproepbaar was van 07.30u tot 07.30u. Bij die diensten word je gebeld als ze extra handen nodig hebben en je gaat pas naar huis als alles weer onder controle is op de afdeling (of je dienst voorbij is). Ik kreeg dus het advies van de verloskundige met wie ik de dienst had om flink veel eten mee te nemen omdat je geen flauw idee hebt hoelang je er zal zijn die dag.

Donderdag, de eerste 24u-dienst ging in, mijn telefoon stond voor de verandering eens niet op stil want ik mocht dat belletje natuurlijk niet missen. Ik heb me overdag vermaakt met wat dingentjes in en rondom huis. Ik ben nog naar het ziekenhuis geweest om mijn personeelspasje aan te vragen, of ja een poging tot (waarschijnlijk zal ik de pas hebben zo net voor mijn laatste week, maar goed). Al met al een dag goed besteed. Ik probeerde nog even een dutje te doen, want iets in mij vertelde dat het geen nachtje doorslapen zou worden, helaas wilde het dutje niet lukken. Dan maar op tijd naar bed dacht ik, maar nee ook ‘s avonds was ik weer klaar wakker. Uiteindelijk sliep ik rond 01.30u heerlijk. Tot ik opeens om 03.00u een vreemd geluid hoorde. Ik werd gebeld! Ik had eigenlijk geen flauw idee hoe mijn ringtone klonk. Om 03.30u na het eten van een banaan stond ik in mijn blauwe pak op de verloskamers. Helaas voor een vals alarm, ze dachten dat een dame effectieve weeën had, maar het vaginaal toucher gaf toch echt aan dat dit het voorwerk was. We hebben de collega’s van de nacht nog ondersteund door de afdeling wat op te ruimen (bevallen laat een hoop zooi achter) want daar hadden zij nog geen tijd voor gehad gedurende de nacht. Na de dienstwissel om 07.30u ben ik gaar mijn bed in gestapt.

De vrijdag had ik om bij te komen van mijn nachtelijke avontuur, ik heb me die dag ook koest gehouden. Want zaterdag om 07.30u kon ik weer gebeld worden. Het was maar goed ook, want om 07.37u werd ik wakker gebeld door de verloskundige, met de boodschap dat ze onze hulp nodig hadden.

De dame die ik op de kraamafdeling had gezien met de gebroken vliezen werd ingeleid en mochten wij gaan opvolgen. Mijn eerste bevalling waar een premature baby verwacht was. De vorige keer was mw. vlot bevallen na het gebruik van 1 tabletje Angusta (een medicijn om de baarmoedermond rijper te maken en de eerste centimeters ontsluiting te creëren). Toen ik op de verloskamer kwam was mw. nog even aan het ontbijten op de kraamafdeling, ze had voor het ontbijt zo’n 2 cm ontsluiting. Na het ontbijt hadden wij haar opnieuw getoucheerd en had zij zo’n 4 cm ontsluiting. De weeën waren effectief! We besloten om de boel nog even aan te kijken en om 11.15u opnieuw te toucheren en een nieuw plan te maken.

Deze dame gaf al aan dat ze zich vaak groot houdt en het niet snel toont als ze veel pijn heeft. Ze kon tijdens de contracties prima met ons praten en was ontzettend mobiel en vlot. De weeën waren regelmatig en sterk, maar niets te overdreven. Ze had weinig nood aan ondersteuning van een verloskundige, af en toe tegen haar man aan hangen was voldoende.

Mijn begeleider was eventjes weg naar de zusterspost om iets anders te regelen, toen ik merkte dat de wee net wat langer duurde dan voor heen en de ademhaling van de barende net iets anders werd. Het verschil was minuscuul. Maar omdat ik deze vrouw goed kon lezen, in haar standaard pokerface  vroeg ik aan haar of ze wat persdrang had. Ze kon het niet met terugwerkende kracht vertellen, maar bij de volgende wee merkte ze het op. Ik trok aan de bel zodat de verloskundige kon zien dat ik haar nodig had. We voerden het vaginaal toucher uit en kwamen tot de conclusie: volledige ontsluiting. De kinderartsen (3) werden gebeld, de superviserende verloskundige kwam de kamer op en de sociaal- en gezondheidsassistent met haar stagiaire liepen naar binnen. Een hele drukke bedoeling op de verloskamer ineens, allemaal voor dat premature baby’tje wat ter wereld zou komen. Gelukkig schrokken de aanstaande ouders hier niet van en ging mw. door met persen. Om 11.10u werd er een heel klein meisje geboren van nog geen 1900 gram. Maar ze deed het super (lang leve de longrijping!). Twee kinderartsen vertrokken toen men constateerde dat de baby het goed maakte. Na het plaatsen van een maagsonde door de derde kinderarts en de superviserend verloskundige konden de ouders en baby eindelijk aan elkaar wennen. De rust die ineens heerste in de kamer was prachtig, de ouders keken ademloos naar hun kleine maar gezonde dochter. Omdat de baby het goed deed konden ze het eerste uur nog van elkaar genieten op de verloskamer en daarna zijn ze als compleet gezin overgebracht naar de neonatologie waar de kleine meid nog wat verder kan groeien terwijl haar ouders dichtbij haar zijn.

Na snel een paar happen gegeten te hebben stond de volgende barende om 13.30u alweer op ons te wachten. Ook een tweede kind, maar de vorige keer had deze vrouw een bevalling die 22u duurde. Verder wel ongecompliceerd gelukkig, goed werk heeft tijd nodig zullen we maar zeggen. Deze dame was rond 11.30u binnen gekomen op de verloskamer met weeën en 5 cm ontsluiting, oftewel the real deal! Op het moment dat wij haar overnamen van onze collega die dubbel stond verzocht zij een nieuw vaginaal toucher want ze begon uitgeput te raken. Vooral mentaal uitgeput, ze was er gewoon klaar mee. Ongeduldig. Ze wilde haar kind in haar handen en niet meer die stomme weeën wegpuffen. En dat is helemaal okay. We hebben alle trucks uit de kast getrokken om de bevalling op een natuurlijke manier te bespoedigen. De Rebozo kwam uit de kast, lachgas werd ingeademd, tegen druk tegen haar staartbeen, de sidelyingrelease werd ingezet door mij en de partner nam het daarna van mij over ( fijn want het is best een flinke lichamelijke inspanning, niet zo erg als baren hoor) en er werd flink wat heen en weer gedrenteld door de verloskamer. Om 15.30u hebben we de vliezen gebroken en stiekem het laatste beetje van de baarmoedermond weggemasseerd. Hierna is de baby iets na 16.00u vlot geboren en kwam ook de placenta ter wereld. De opluchting was ontzettend groot bij mw. eindelijk klaar met die stomme bevalling.

Twee bevallingen op een dag was me nog niet eerder gebeurd in dit ziekenhuis omdat je eigenlijk altijd een-op-een begeleiding geeft vanaf de actieve fase van de bevalling. Dus ik was gesloopt toen ik rond 18.00u naar huis ging. Maar wel ontzettend voldaan.

Naast deze twee bevallingen heb ik ook nog een nat pak gehaald bij een prachtige badbevalling. Hier houden ze ten alle tijden een hand op het perineum (stuk huid tussen vagina en anus) om het scheuren hopelijk te beperken. Dus ik moest flink over de rand hangen toen het hoofdje geboren werd, met als resultaat dat mijn shirt volledig nat werd. Gelukkig ligt er altijd een nieuwe droge outfit op de afdeling.

Ook mocht ik aanwezig zijn bij de geboorte van een regenboogbaby. Een regenboogbaby is een kind wat geboren wordt nadat er in de vorige zwangerschap iets mis ging. Dit kan dus zijn na een miskraam of na een stilgeboren baby. Deze ouders hebben vier zonen thuis rondlopen en waren in 2020 voor het eerst in verwachting van een dochter. Helaas was haar hartje op 18 weken zwangerschapsduur gestopt met kloppen.

Het verlies van hun dochter had hele grote littekens achtergelaten bij zowel moeder als vader. In het dorp waar het gezin destijds woonde was dit de vierde zwangerschap die misliep. Dus ze waren omringt met verdriet. Daarbij duurde het veel langer dat ze in verwachting raakte van hun zesde kindje, dan bij de eerste vijf. Ze waren het laatste koppel uit het dorp die opnieuw zwanger raakte na het verlies. Dit alles maakte dat de moeder een angststoornis had ontwikkeld, waarvoor zij behandeld wordt bij een psycholoog. Haar hoofd bleef maar rampscenario’s afspelen waarin er iets mis ging met de baby. Ze waren er zo van overtuigd dat het weer fout af zou lopen dat ze nog niets voor de baby hadden aangeschaft.

Tranen vloeide bij het spreken over de aankomende bevalling. Ze wilde graag ingeleid worden om toch wat meer controle te hebben over de bevalling. Ook wilde ze graag continue monitoring tijdens de bevalling, puur voor haar eigen geruststelling. Na uitgebreide gesprekken zijn haar wensen verhoord. Deze lieve vrouw had ik al eerder gezien tijdens een ambulante controle. Zij zou toen ingeleid worden, op haar verzoek. Maar na drie dagen Angusta tabletjes zat haar baarmoedermond nog steeds potdicht. Het opwekken van de bevalling doormiddel van een ‘ballonnetje’ vond ze geen prettig idee. Daarbij had ze het idee dat haar lichaam een teken afgaf dat het nog okay was om te wachten met het opwekken van de bevalling. Dus zo ging er een week voorbij.

Na twee dagen Angusta te hebben geslikt, was er dan toch echt 2 centimeter ontsluiting! De bevalling werd ingeleid door de vliezen te breken. De bevalling vorderde vlot nadat er een infuus met weeënopwekkers werd gestart. De weeën waren intens, maar mw. doorstond ze als een leeuwin. Ze maakte lage geluiden tijdens het opvangen van de weeën, echte oerkracht stroomde door haar aderen. Eerst werd er even staand geperst, maar dit vond mw. niet fijn. Dus half op haar zij, half op haar rug is zij verder gaan persen. Toen het hoofdje zichtbaar werd keek ze mee met een spiegel, met een blik vol ongeloof keek zij naar de haren die zichtbaar waren. Bij de volgende weeën pauze voelde ze het hoofdje van de baby. Hierna gaf haar lichaam het laatste zetje om haar dochter geboren te laten worden. De opluchting bij de ouders was onvoorstelbaar groot. Tranen vloeide opnieuw, maar dit keer niet van angst maar van geruststelling.

Tijdens het ontslaggesprek sprak mw. uit dat ze het nog steeds niet kan geloven dat ze de baby echt gezond is en dat ze nog steeds bang is dat er haar iets zal overkomen. Dit is natuurlijk volledig te begrijpen. Ze heeft meer dan 40 weken in extreme angst geleefd, dan is die angst niet binnen enkele uren verdwenen. Gelukkig kon vader wel objectiever naar de situatie kijken. Dus met een goed (sociaal) vangnet en duidelijke vervolg afspraken zijn ze naar huis gegaan. De vader was zo dankbaar voor de zorgen dat hij mij een knuffel gaf. Moeder zat met een tevreden dochter aan de borst dus die kon niet opstaan, anders had zij dit ook gedaan.

De dankbaarheid van deze mensen maakte mijn zes uur overwerk helemaal goed. Ik zou namelijk een acht-uurs vroege dienst hebben, maar toen liep ik met een verloskundige mee die een twaalf-uursdienst had en later begon dan ik. En dit was echt een casus die niet goed voelde om halverwege te verlaten, dus dan blijven we gewoon langer.

Daarbij ook nog wel even leuk te vermelden dat ik mijn minimale aantal bevallingen heb gehaald! Je moet 40 bevallingen zelfstandig doen of 30 bevallingen zelfstandig + 20 bevallingen assisteren. Bij mij staat de teller nu op 30 zelfstandig + 22 geassisteerd! De druk is nu van de ketel af qua cijfers en dat is heel erg fijn. Ik ben benieuwd met hoeveel bevallingen ik uiteindelijk afstudeer want ik heb hier nog een paar weken te gaan en in Nederland nog 10 weken stage.

Op dit moment is mijn moeder op bezoek in Denemarken en zijn we aan het reizen door het land. Wanneer ik tijd (en schrijfenergie) heb zal ik ook hier verslag van doen. Vrees niet, dit zal geen maand op zich laten wachten hoor.